ذره پرور سلطان

 

 

 

با اشک شوق جاری از چشم تر سلطان

دارد خبرها میرسد از محضر سلطان

در جمع خوبانش دوباره دعوتم کرده

با مهربانی چشم ذره پرور سلطان 

آباء و اجدادش تمامی سرورم هستند

آباء و اجدادم تمامی نوکر سلطان

از  سائلان آبرو داری که محتاج اند

امشب دوباره پر شده دور و بر سلطان

قطعا از اینجا دست خالی برنمیگردم

با سفره ای که پهن کرده مادر سلطان

از یاد زهرا پر شده سرتاسر حجره

با عطر و بوی بی نظیر کوثر سلطان

از مادرش که بگذرم باید صدایش زد

این طفل را خیرالنساء دیگر سلطان

نذر قدم های عزیزش هدیه اوردم

ای خواهران من فدای خواهر سلطان

نامش اگر چه ظاهرا معصومه ست اما

“معصومه” نه بلکه بگو “تاج سر سلطان”

 

 

مهمان امشب انبیا و اولیا هستند

چشم انتظار دیدن أخت الرضا هستند

 

 

نور دل پیغمبر و جان امام آمد

از نسل زهرا دختری والامقام آمد

اولاد این خانه همه آوازه ای دارند

مولودی از نسل کریمان به نام آمد

روی زمین آیینه ی زهرای مرضیه ست

از آسمانها مظهر حسن تمام آمد

حی تعالی زینبی دیگر عطا کرده

پس عمه ی خوب امامان همام آمد

گفتند دختر رحمت است و ما همه دیدیم

ابر کرامت , منشأ فیض مدام آمد

شیرینی شهد روایت را چشیدم چون

عطر مدینه از حریمش بر مشام آمد

گرم طوافش بهجت و گلپایگانی ها

پس کعبه ی سیار آیات عظام آمد

هرچه بگویم از وجودش باز کم گفتم

بانوی با مهر و محبت , با مرام امد

 

 

ذکر لبانم دم به دم یا ضامن آهوست

عیدی من امشب فقط با ضامن آهوست

 

 

چون او ندارد دختری تکتم به این خوبی

بر زخم های کهنه اش مرهم به این خوبی

با خنده ای که میزند دردی نمیماند

از جان مادر می زداید غم به این خوبی

جز دخترش اسرار را با کس نمیگوید

وقتی خدایش میدهد محرم به این خوبی

شاه خراسان بعد از این دیگر چه کم دارد

وقتی که دارد مونس و همدم به این خوبی

“ای جان و جانان رضا جانم به قربانت”

در این همه دیوان ندیدم دم به این خوبی

با لطف او بوده ست اگر که زندگی کردم

در سایه ی امنیت پرچم به این خوبی

دور از پلیدی ها فقط نه , جمع خوبی هاست

بانو ندیدند اهل این عالم به این خوبی

 

 

نجمه به عمر خود ندیده بهتر از او را

زیباتر و والاتر و زهرا تر از او را

 

 

شاعر شدم در خلوت کنج شبستانش

من را خجالت میدهد لطف فراوانش

شعرش شهادت میدهد فردا,ضرر کرده

آن که ندارد نام او را بین دیوانش

سعدی اگر مهمان صحن آینه میشد

خرج حرم میشد حکایات “گلستانش”

زیره به کرمان میبرم وقتی که میبینم

شاه خراسان میشود شخصا ثناخوانش

خدمت به او بر خادمانش شأنیت داده

آسیه و حوا و مریم از کنیزانش

جان من و امثال من ارزش ندارد که

موسی بن جعفر میرود وقتی به قربانش

زائر شدم او را بهشتم را ضمانت کرد

پابند خود کرده مرا باران احسانش

وقتی ز پا افتاده ها را دست میگیرد

دستم به دامانش به دامانش به دامانش

تنها نه امثال من بی خانمان بلکه

جبرییل حتی لانه کرده زیر ایوانش

مانند طعم بوسه بر درهای چوبین اش

زیر زبانم مانده طعم خوب سوهانش

 

 

هم به دو تا گنبد میان شهر دل بستم

هم در اتوبان حرم تا به حرم مستم

 

 

علیرضاخاکساری