شکر خدا که باز طبیب آفریده اند
یک نام آشنای غریب آفریده اند
صدها هزار نوکر دربستْ محضرش
ما را تمام ابن شبیب آفریده اند
تنها فقط به خاطر فردوس مشهد است
آری اگر که حکمت سیب آفریده اند
خورشید زیر سایه گنبد بزرگ شد
گنبد نگو که نور مهیب آفریده اند
دیدم فرشته ای به در خلد می نوشت
پیش حریم شه عددی نیست این بهشت
تو آمدی و شعر ولایت قصیده شد
تو آمدی و باز به ما جان دمیده شد
از لطف بی نهایت تو شاه مقتدر
دست أجانب از سر ایران بریده شد
من از توام به شادیِ تو شاد میشوم
از باقی گلت گل من آفریده شد
گویم هزار بار گلی بر جمال عشق
کز فیض احترام شما قد خمیده شد
قلبم بدون عشق شما میشود فلج
عشقی اگر که هست فقط ثامن الحجج
عماد بهرامی