شد در وسط خطبه لبِ خشک تو تر دوش
همّام تو میرفت در این فاصله بر دوش
سرگشته ی عشقت شده گویی, خبر آمد
خورشید در آورده سر از کوه و کمر دوش
گیسوی تو قدریست که در گردش ایام
کس پی به بلنداش نبرده ست مگر دوش
ای نخله ی توحیدِ خلیل از تو ثمر خیز!
سبز است در این بادیه از بارِ تبر دوش
ای صالحِ اعجاز! تکانَد پی تیغت
باری شتر معرکه از محملِ شر دوش
در سیر مقامات تو این بس که نرفته ست
پیغمبر ما را احدی مثل تو بر دوش
رفتی به جهاز شتران ای که تو را هست
همشانه ی جبریل به هر کوی و گذر دوش
ای یکشبه مهمان چهل جا, شده حیران
از حال تو هرکس که گرفته ست خبر دوش
تو صورتِ والای قیامی و قعودی
این تیر حقیر است چه در پا و چه در دوش
ای کوه تحمل! به نود زخم تو سوگند
یکبار نلرزیده تو را گاهِ خطر دوش
با کیسه ی نان شاه به غیر از تو ندیدیم
این بار گران است گران است به هر دوش
یا جای علم بوده و یا کیسه ی اطعام
از زخم پذیرفته اثر روی اثر دوش
زیر علم صبر تو عمریست دمادم
میسوزد و میسوزد مانند جگر دوش
چون مور کشم بار غمت را و محال است
از بردن این بار کند صرف نظر دوش
ای دار و ندارِ دل تمار, در این راه
از دار ندارد همه ی عمر حذر دوش
مسعود یوسف پور