شعر شهادت حضرت زینب(س)

نه هم دمی ,نه مونسی ,نه یار و یاوری

جان کندنم چه سخت شد این روز آخری

 یکسال و نیم هست که هِی می خورم زمین

مثل کبوتری که ندارد دگر پری

گر چه جلال و شوکت من ارث مرتضی است

ارثیه ی قد خم من ,هست مادری

 عبداله این تن و بدن خسته مرا

تا زیر نور و شعله ی خورشید می بری ؟

 پاشو ,حسینم آمده رد و بدل کنیم

درد دل و  گلایه ی خواهر برادری

 در گنجه لای بقچه , لباسی است رنگ خون

برخیز , بلکه مونس من را بیاوری

 می خواهم از فراق شکایت کنم به او

در سینه ام غمی است که او هست مشتری

 من را زدند , خب به فدای سرت حسین

هر کس رسید, در تو فرو کرد خنجری

 سر نیزه ای که بر کمرت خورد روی اسب

بعدا کمانه کرد به کتف کبوتری

 عباس اگر که بود , دگر غصه ای نبود

دیگر نمی دوید کسی پشت دختری

 در شام و کوفه پا قدم  دخترعلی

رونق گرفت کاسبی شال و روسری

 خوش حال باش موی مرا هیچ کس ندید

خوش حال باش دست نخورده است معجری

حسین قربانچه