عزیز فاطمه

ماجرایش قلب هر پروانه را سوزانده است
اف بر آن خاری که این گلخانه را سوزانده است

کل کشیدند و نگفتند او عزیز فاطمه ست
آه ، داغش این دل دیوانه را سوزانده است

تا صدایش در دل حجره نپیچد دف زدند
سم تمام جان این دردانه را سوزانده است

مشت میکوبید و میفرمود میسوزانمش
نانجیبی را که درب خانه را سوزانده است

گوشه حجره همان کنج خرابه بود و بس
داغ غربت قلب آن ریحانه را سوزانده است

روضه سنگین است میگویم، خدا لعنت کند
هر که موی این یکی یک دانه را سوزانده است

پنجه را میبرد لای گیسوان و می سرود
گیسوانم شانه های شانه را سوزانده است

خوش به حالت در دل تابوت گل باران شدی
آفتاب اما تن شاهانه را سوزانده است

محمود یوسفی