گـدایِ عـطایِ شـَـهِ سـامـرایم

 

 

چه حال وُ هـوایِ عجیب وُ غریبی
عجب بویِ یاسی…عجب بویِ سیبی
حسن جان حسن جان حبیبی حبیبی
حسـینی تـباری … مُجیبی … نَجیبی

تو آقـایی وُ من گـدایِ عـطایم
گـدایِ عـطایِ شـَـهِ سـامـرایم

به مسکینِ درمانده یِ خود عطا کُن
برایِ زیارت گـدا را سـَوا کُن
وَ روزیِ این سینه زن سامرا کُن
بِـدِه کـربلا وُ دلـم کـربلا کُن

تو بَر زانویِ کودَکت جان سِپُردی
به تشتِ طلا کعبِ نِیْ که نخوردی

نَفَـس می زدی رویِ پایِ نگارت
نَبـوده به نیـزه سرِ نِیْ سوارت
نرفته به غارت سرِ شیر خوارت
نَشَد صحبتی در حرم از اِسارت

کسی مویِ دردانه اَت را کشیده؟
وَ یا مَرکبی رویِ جسمَت دویده؟

تو هم روضه خوانِ حسینی وُ گودال
وَ آن جسمِ صد چاک وُ زخمی وُ پامال
حـرم…آتش وُ دامـن وُ مـویِ اطفال
لگد آمـد و دختـری رفـته از حال

بخوان سامرا روضه ای کربلایی
بگو یاحسین ذکـرِ مـهدی کجایی

حسین ایمانی