مرا شروع کن از ابتدا – که پایانم
چرا که بی تو نمیخواهم و نمیدانم
برای این که مرا یاد تو می اندازد
پر است از گلِ نرگس میان گلدانم
دراین هوای نبودت ببین که یخ کردم
بیا بهار ؛ که از غیبت تو لرزانم
تو نیستی و دلم هر غروب میگیرد
طلوع کن ز پس ابرها به چشمانم
گرفته ام به سرم چتر انتظار تو را
به زیر بارش یک ریزِ اشکِ چشمانم
به باوری که می آیی هنوز شک دارم
مرا ببخش که کُند است نبضِ ایمانم
شبی شمردم و دیدم هنوز کم دارد
که پر شود ز غزل های عشق دیوانم
محمدحسن بیات لو