بال خوب است که توفیق پریدن باشد
سفره ی باز به شرط طلبیدن باشد
بارم افتاده به دادم نرسی بر بادم
در رفاقت همه جا ، جور کشیدن باشد
بال خوب است که توفیق پریدن باشد
سفره ی باز به شرط طلبیدن باشد
بارم افتاده به دادم نرسی بر بادم
در رفاقت همه جا ، جور کشیدن باشد
امشب گرفته این دلم حال و هوای تو
گفتم حسین وگریه ها کردم برای تو
آقا اجازه میدهی که نوکرت باشم
ارباب من باشی و من باشم گدای تو؟
وقتی سحر به یاد تو بیدار می شوم
دلتنگ صبح صحن علمدار می شوم
دارم به وضع تشنگی ات فکر میکنم
مثل دهان خشک تو آزار می شوم
شب جمعه است دلم باز حرم میخواهد
از در خانه ی ارباب ، کرم میخواهد
روز اول به من آموخته اند ، بیچاره
آن فقیریست که از دست تو کم میخواهد
رسیده اول ماه و شب زیارتی است
اسیری دل و گیسوی تو حکایتی است
هلال ماه که مکشوفه می شود هرماه
گریز روضهء ما کوفه می شود هر ماه
فرار کردم من از زندانِ دنیا
امیدم اینه که توبه پذیری
مثه طفلی که محتاجِ به مادر
من اینجام که تو آغوشم بگیری
دست من را برده و بین جنان بگذاشته
دست من را مادرم در دستتان بگذاشته
عشق را ام البنینی وار یادم داده است
نام من را نوکر این آستان بگذاشته
مستحب است شب اول ماه قمری
نوکر در به درت را به زیارت ببری
آمدم پیش تو شاید صدقه جمع کنم
با دو تا کاسه ی اشکی به همین مختصری
از سحرگاه تا حوالی شام
بر تو ای شاهِ شاهزاده سلام
بی تو عمرم همیشه حیف شده
همهی لحظههام بی تو حرام
با نگاهی راحتم کن از بلایا زودتر
دور کن قلب مرا از حبّ دنیا زودتر
یا غیاث المستغیثین کار دستم داده نفْس
غرقِ عصیانم بگو می بخشی آیا زودتر؟!
در سینه مان حسینیههایی مکرّم است
هر شب برای روضهات آقا محرّم است
ما پای شعر محتشمت سینهزن شدیم
باز این چه شورش است که در خلق عالم است
او نمیگیرد به دل، اصلاً نمی آرد به رو
این خدا با هر کسی بد کرده باشد، بهتر است
داد و قالم را ندید و آبرویم را نبرد
سالها مُشتی که میکوبم، پناهش این در است