شعر مدح و مناجات

العفو

اگر ابرم چرا باران به این صحرا نمی بخشم
گمانم بُخل دارم چونکه چون دریا نمی بخشم

من از تو عفو می خواهم سحرها ، روزها اما
نمی دانم چرا همسایه خود را نمی بخشم

آلوده ام رو سیاهم

اگر چه در این امتحان هم رَدَم من
خودت دعوتم کردی و آمدم من

گر آلوده ام رو سیاهم بدم من
ولی هر چه هستم به تو رو زدم من

سلام بر رمضان

سلام بر رمضان و به نغمه های دعایش
به لحظه های مناجات و شور و حال و نوایش

سلام من به سحرهای گریه دار غریبش
دلم گرفته دوباره دلم گرفته برایش

یا کریم العفو

یا کریم العفو! یاغفارهایم را ببین
بی حیایم! توبه و تکرارهایم را ببین

آنقدر غرق گناهم که بُریدم از خودم
بنده ای آشفته ام، رفتارهایم را ببین

یا صاحب الزمان(عج)

دستی اگر دارم به دامان تو دارم
چشمی اگر دارم به احسان تو دارم

از سفره‌ای جز سفرۀ تو نان نخوردم
من هرچه دارم از سرِ خوان تو دارم

هر کجا جا مانده بودم آمدی دنبال من
بیشتر از مادری دلواپس احوال من

با خجالت آمدم یا رب به مهمانی تو
آمدی با روی باز اما به استقبال من

مرا ببخش

مرا ببخش ببین تحبس الدعا شده ام
گناه کار ترین بنده ی خدا شده ام
همیشه توبه شکستم همیشه بخشیدی
به کار توبه شکستن چه نخ نما شده ام

ماه رحمت

در خود خزیده بودم ، تو بی خبر رسیدی
من خواب مانده بودم ، وقت سحر رسیدی

حتی صدای پایت من را نکرد بیدار
من منتظر نبودم ، تو از سفر رسیدی

بی آبرو و عاصی

بی آبرو و عاصی و بدکار آمد
آن که گناهانش شده بسیار آمد

امشب صدایت می زنم با شرمساری
عبد خراب و مستحق نار آمد

میهمانی خدا

بنده ای که از خدا حرمت شکست
میهمان رب شد و بالا نشست

گرچه بد بود و خریداری نداشت
با بد و خوبش خدا کاری نداشت

الهی و ربی

به خواب غفلت اگر مانده ام سحرها را
ولی صدا زده ای عبد بی سر و پا را

بیا همین شب اول بگو که بخشیدی
بیا همین شب اول قبول کن ما را

باز کن آغوش

با پشیمانی و با عفوِ اساسی آمده
باز کن آغوش خود را؛ عبدِ عاصی آمده

باز کن آغوش خود را “یا رَجاءالمُذنبین”
سائلِ بی سرپناه و آس و پاسی آمده

دکمه بازگشت به بالا