شعر مناجات

در خود خزیده بودم ، تو بی خبر رسیدی
من خواب مانده بودم ، وقت سحر رسیدی

حتی صدای پایت من را نکرد بیدار
من منتظر نبودم ، تو از سفر رسیدی

بی آبرو و عاصی و بدکار آمد
آن که گناهانش شده بسیار آمد

امشب صدایت می زنم با شرمساری
عبد خراب و مستحق نار آمد

بنده ای که از خدا حرمت شکست
میهمان رب شد و بالا نشست

گرچه بد بود و خریداری نداشت
با بد و خوبش خدا کاری نداشت

به خواب غفلت اگر مانده ام سحرها را
ولی صدا زده ای عبد بی سر و پا را

بیا همین شب اول بگو که بخشیدی
بیا همین شب اول قبول کن ما را

با پشیمانی و با عفوِ اساسی آمده
باز کن آغوش خود را؛ عبدِ عاصی آمده

باز کن آغوش خود را “یا رَجاءالمُذنبین”
سائلِ بی سرپناه و آس و پاسی آمده

جلوه اي هرگز ندارد حي سبحان بي حسين
نيست تفسيري براي حي رحمان بي حسين

ما مريض تربت اش هستيم از صبح ازل
دردهاي ما نخواهد داشت درمان بي حسين

رمضان آمد و از لطف ببین آمده ام
بین خوبان منِ آلوده ترین آمده ام

بغلم باز شده حس خجالت دارم
عرق شرم چکیده به جبین آمده ام

دوباره چشم بیمارم پُر آب است
درستم کن که کار من خراب است

عطش دارم، کسی هم فکر من نیست
بجای چشمه اطرافم سراب است

از ما جفا بسیار دیدی و وفا نه
تو یاد ما بودی ولی افسوس ما نه

حالا که در دنیا مرا رسوا نکردی
بی آبرویم می کنی روز جزا؟ نه

پای دل در پیشگاه یار لغزش می کند
هرچه با ما می کند این نَفْسِ سرکش می کند

زیرِ گوشِ من بزن..،شاید بیاید اشک من
عاقبت این گریه ما را اهل بخشش می کند

گدا را تو با دیدهٔ تر ببخش
بکوبم سر ِ خویش بر در ببخش

بیا قبل از آنیکه رسوا شوم
به پیش همه روز محشر ببخش

از یاد خدا دوری و غفلت، به چه قیمت؟
من مانده ام و این همه ذلت، به چه قیمت؟

از نعمت سرمایه ی خود، بهره نبردم
سرمایه ی عمرم شده حسرت، به چه قیمت؟