شعر شب پنجم محرم

دست در دستِ عمه اش بود و
دلش اما ميانه ى گودال
ديد با چشم خود كه افتاده
تن ارباب تا شود پا مال

بهانه گیر می شوم عمو که آه می کشد
صدای آه او مرا به قتلگاه می کشد

غربت او مرا به این وادی خون کشیده است
بعد علی اصغرش نوبت من رسیده است

کاش میشُد خودش از دور تماشا نکند
اینقدر در بغلِ عمه تقلا نکند

کاش میشُد که بگیرند دو چشمانش را
نزند بر سرِ خود آه خدایا نکند

لشکری سنگ زد و تیر به ترفند آمد
حرمله خیر نبینی! نفسش بند آمد

شمر لبخند زد و غائله از تب افتاد
خاک عالم به سرم! شاه ز مرکب افتاد

تا عزای شه لب تشنه عزای حسن است
پس حسینیه ی ما صحن و سرای حسن است
نهضت کرببلا تحت لوای حسن است
گریه ی این دهه روزیش به پای حسن است

دست در دستِ عمه اش بود و
دلش اما میانه ى گودال
دید با چشم خود که افتاده
تن ارباب تا شود پا مال

مرا حساب نکردی؟پسر نمیخواهی؟
بگو ببینم عمو جان سپر نمیخواهی؟

چرا از اکبر و قاسم سوال پرسیدی؟
برای مرگ تو از من نظر نمیخواهی؟

تجسم نیمی از روضه ست وقتی روضه در پرده ست
تجسم نیمی از روضه ست وقتی روضه در خیمه به خود پیچیده تب کرده ست
خودِ روضه به هر سو چشم می دوزد
خودش تب می کند در خویش و می سوزد
تجسم نیمی از روضه ست وقتی روضه مستور است
تجسم نیمی از روضه ست وقتی روضه از چشم همه دور است

برای فهم این روضه همین روضه که در یک گوشه ی یک خیمه افتاده ست
برای فهم این روضه که نامش گاه زین العابدین و گاه سجاد است

برای فهم این مضمون آیینی
تو باید از حسین بن علی رخصت بخواهی و دو زانو پای شرح کامل این روضه بنشینی

شب چارم
شب بعد از شب طفلی که شد توی بیابان گم
شب قبل از شب پنجم شب طفل امام مجتبی در گودی گودال
وقتی شد زبانم لال
شب چارم امام چارم ما روضه می خواند
رباب و نجمه و زینب دو زانو می زنند او با خودش تا روضه می خواند
که این آقا شده کامل ترین مقتل
میان گودی گودال و روی تل
به نوعی مستند تر از لهوف و مقتل الشمس و صحاب رحمت و کبریت احمر هم
که این مقتل هزاران صفحه دارد در وداع آخر ارباب و اکبر هم
که این مقتل هزاران زاویه دارد به سمت روضه ی باز گلوی خشک اصغر هم
تمام دیدنی هارا هم از نزدیک هم با درک کامل دیده این آقا
به جای اصغر شش ماهه هم ترسیده این آقا
و همراه پدر خون علی را در هوا پاشیده این آقا

کسی که روضه را می بیند از نزدیک خود هم می شود یک قسمت از روضه
کسی که روضه را می بیند از نزدیک
نه دل را نخواهد کند دیگر راحت از روضه
نشسته با خودش یادش می آید ناگهان یک قسمت از روضه

بهم می ریزد و خود می شود چون مجلس روضه
به این ترتیب زین العابدین می ساخت از هر حادثه روضه

اگر رد می شد از زلفش نسیمی یاد گیسوی پدر بر روی نی می کرد و تب می کرد
و با موی پدر روز خودش را عین شب می کرد

وداع هرکسی را با پدر می دید این آقا بهم می ریخت
سر یک صحنه ی این گونه او درجا بهم می ریخت

به یاد لحظه ی آخر که از خیمه پدر می رفت می افتاد
به یاد لحظه ای که سر از اوج پیکر باباش سر می رفت می افتاد
به یاد لحظه ای که دست زینب بر کمر می رفت می افتاد
به یاد آن شبی که ساربان با خنجرش از گودی گودال در می رفت می افتاد

تمام روضه ها را دیده بود و شرح هر یک را پس از کرب و بلا می دید
نسیمی بر گلی می خورد, او بر دست بابا اصغر خود را که می زد دست و‌پا می دید
کسی در کوچه می افتاد او در کوچه هم گودال را می دید
صدای پای چندین اسب می آمد تن بابای خود را زیر سم اسب ها می دید

به مقتل ها اضافه می کنم من مقتل السَّجاد
کسی که با تمام لشکر ارباب هفتاددو دفعه رو خاک‌کربلا افتاد

که هم کرببلا هم کوفه و هم شام دیده زجر
کسی که هم خودش دیده ست هم از خواهرش هر شب شنیده زجر

کسی که هم شهید و هم اسیر و هم شده جان باز
یقینا روضه ها هرسال از او می شود آغاز

که گفته سم شهیدش کرد
جز ارباب و غم عباس و عون و قاسم و جون وعلیِ اکبر و اصغر
غم بازار شام و کوفه و کوچه همه باهم شهیدش کرد

#مهدی_رحیمی_زمستان

وقتی که یادت نیستم, بی اعتبارم
وقتی به تو ایمان ندارم, بی قرارم

الحق و الانصاف کم فکر تو هستم
از بس که بر این نفس وامانده دچارم

می رسد ازتـَهِ گودالْ صدا واویلا
عـمّه کشـتند عمو جانِ مرا واویلا

جایِ من نیست در این خیمه خداحافظِ تو
نیزه از کِـتف رسیده به کـجا واویلا

عمـّه ببین دورِ عمویم را گرفتند
راهِ نَفـَس های گلـویم را گرفتند

دیگر میانِ خیمه ها جایی ندارم
او که نبـاشد باز بابایـی ندارم

نوه یِ حیدر کَرار وُ پسر خوانده یِ شاه
گفـت لاحـولَ وَ لا قـوَّه اِلا بـِاالله

کربلا زیرِ قَدمهایِ حسن می لرزد
یاحسن زمزمه یِ لَـعلِ اَبا عبدالله