خدا کند که بمیریم بعد مادرمان

چه خوب می‌شداگر ما بزرگتر بودیم

شبیه مادرمان یاور پدر بودیم

درون خانه نشستیم و رفت مادرمان

به جای مادرمان کاش پشت در بودیم

هنوز خاطرمان هست شب به شب وقتی

کنار مادرمان زیر بال و پر بودیم

چگونه تاب بیاریم کوچه دیدن را

همیشه گرم عبور از همین گذر بودیم

فقط به خاطر او با پدر نمی‌گفتیم

که از سیاهی بازوش با خبر بودیم

نیامده , دلمان تنگ محسن است ایکاش

که با کبوتر این خانه همسفر بودیم

به ذوالفقار پدر هم که دستمان نرسید

نبوده‌ایم مخیّر ولی اگر بودیم…

خدا کند که بمیریم بعد مادرمان

که دیگران ننویسند ما پسر بودیم.

  محسن ناصحی