خود را همینکه کشته ی عشقت مثال زد
با خون خویش طعنه به روز وصال زد
پیش تو عذر خواست که دم از زوال زد
با خادم و گدای تو حرف از کمال زد
مرغی که در هوای رخت بال بال زد
پرواز تو به وجد درآورد عقاب را
بالا نوشته اند به نامت کتاب را
خورشید تا که دید چنین پیچ و تاب را
بیرون کشید پیرهن آفتاب را
پس مهر عفو بر تن این چند سال زد
باید که پا به پای تو پیغمبر آوردند
زهاد نذر طُرّه ی مویت سر آورند
این چهارده نفر ز رخت سر در آورند
از جنس جبرییل اگر نوکر آورند
حق با غلام توست که دم از کمال زد
آماده است تا به زمین آسمان دهد
بر کشته مردگان تو اینبار جان دهد
وقت طلوع فجر به عالم امان دهد
تا اینکه باز هم علی اکبر اذان دهد
مهر سکوت بر لب هر قیل و قال زد
زلفت سیاه تر شده از نیمه های شب
از تاک های دور و برت میچکد طرب
آورده اند نذر تمنای تو عِنَب
تا جان دهد به پای تو تر کن دوباره لب
بر ابروی تو حلقه ی داری هلال زد
خورشید تا نشست سر چلچراغ تو
خود را کشید گوشه ی صحن رواق تو
چشمش دوباره پر شده از اشتیاق تو
اینگونه چشم های سگ کوچه باغ تو
طعنه به چشم های ملیح غزال زد
یا اعتبار خصم تو بی اعتباری است
یا اینکه باز کار تو پرهیزکاری است
این ضربه های تیغ تو از بس که کاری است
در جنگ دیده اند که دشمن فراری است
وقتی که شیر بر صف گرگ و شغال زد
این مژّه ها به لشکر چشمت سپر شدند
پیش قدت ملائکه خم تا کمر شدند
چندین سپاه با غضبت دربدر شدند
صبح و مسا دوباره دچار خطر شدند
وقتی که مرکب تو قدم در جدال زد
وقتی کشید سمت صفات خودش تورا
بالا نوشت در صفحات خودش تورا
آورده است تا عرفات خودش تورا
ممسوس کرده است به ذات خودش تورا
الله اکبری که دم از آن بلال زد
از پیچ و تاب زلف تو تا پیچ و تاب ریخت
دیدند باز کُرکُ و پر آفتاب ریخت
از خنده ی پیمبری تو گلاب ریخت
شهد ولایت از قِبَلِ بوتراب ریخت
دستی که باز سنگ تو را بر سفال زد
از بس هوای روضه ی چشمت بهاری است
دیوانه کار روز و شبش گریه زاری است
این آب ، اشک نیست که اینگونه ساری است
دریای رحمت است که از دیده جاری است
دستت نمک به چشمه ی آب زلال زد
از قامت تو کاش که میشد بلا به دور
خون ریخت از جبین تو در لابلای نور
چشم حسین پشت سرت ریخت آب شور
بابای تو که رفت سرش گوشه ی تنور
بالای پیکرت چقدر بال بال زد
علی رضوانی