سائلان حسین

عشقی است در میان دل ما که کیمیاست

این عشق این جنون همه ی آبروی ماست

روزی ماست نوکری خوب خانه ای

آقای ماکریم و جوانمرد و باوفاست

ما دربهشت هم همه دنبال هیئتیم

جنت بدون روضه ی ارباب بی صفاست

سر میدهیم و منت مردم نمی کشیم

هستیم سائلان حسین تا خدا خداست

شکر خداحسین شده زندگی ما

شکر خداکه در دل ما عشق کربلاست

جای گلایه نیست که تکفیر می شویم

«داریم با حسین حسین پیر می شویم »

من رعیت وغلام تو سلطان کربلا

من مور ناتوان تو سلیمان کربلا

دستی که بین عرش نوشته تو را امیر

من را نوشته است پریشان کربلا

دست مرارها نکن و بی کسم نکن

دریاب حال زار مرا جان کربلا

موی مرا سفید نموده است حسرت ِ

پابوسی تو نیمه شعبان کربلا

دارد میان قلب خدا جای دیگری

هر کس که گشته است مسلمان کربلا

شکرخدا که مثل بزرگان و عرشیان

 هر ماه من شده است محرم حسین جان

وصفت به ذهن کوچک من جا نمی شود

جز تو کسی برای من آقا نمی شود

هر کس بهشت , بی تو بخواهد جهنمی است

اصلا بهشت بی تو که معنا نمی شود

من میخورم قسم که کسی عاشقت حسین

مثل رباب و زینب و سقا نمی شود

آن قدر این دلم به تو وابسته هست که

امروز من بدون تو فردا نمی شود

کاری به خوب یا بدی من نداشتی

آقا کریم تر ز تو پیدانمی شود

آقا به آبروی علی اصغرت قسم

من را ببخش نوکر خوبی نبوده ام

داده همیشه لطف تو من را خجالتی

آقای کربلا چه قدر با محبتی

ماندم چرانگاه تو افتاد سوی من ؟!

من هیچ هیچ هیچم و تو بی نهایتی

ایل وتبار تو همه  آقا و پادشاه

ایل و تبار من همه  مجنون و هیئتی

شکر خدا برای گدایی خانه ات

داریم باتمام رفیقان رقابتی

ما را همه به نام شریفت شناختند

داده خدابه ما چه بهایی چه قیمتی

ما اوج عشق را درِ این خانه یافتیم

درهیئت حسین خدا را شناختیم

دنیای بیت و پر ز غم و رنج آور است

دنیای باتو مثل بهشت است محشر است

رحمت به آن که داد همین نکته یاد ما

هر کس نشد گدای تو از سگ نجس تر است

ما از همه لذایذ دنیا گذشته ایم

گریه به زیر پرچم تو چیز دیگر است

گویند نوکران و کنیزان خانه ات

عرض ادب برای تو با اشک بهتر است

یک روز میرسد که به لطف دعای تو

بانی مرگ ما تن پر زخم و بی سر است

هر شب برای حنجر تو زار می زنم

یادبریدن سر تو زار می زنم

 محمد حسین رحیمیان