شمش طلایی نخواستم

من از شما که شمش طلایی نخواستم

من از شما که نان و نوایی نخواستم

این سینه خانه ی تو بود – من چه کاره ام ؟

من از تو که برو و بیایی نخواستم

هرچند بچه گانه قلم میزنم , بس است

من از شما که ذوق ” سنایی” نخواستم

هربار هم که گفته ای ” اصلا نمیدهم ”

من هم بدون چون و چرایی نخواستم

آب و هوای بی نفس تو جهنمی ست

دیگر پس از تو آب و هوایی نخواستم

حتی بقیع و صحن و سرای مدینه را

وقتی شما مدینه ی مایی نخواستم

 از روز های اول همسایگی مان

دیگر برات کرببلایی نخواستم

وقتی که مثل مادر خود گریه آوری

من رزق اشک و حال بکایی نخواستم

دارالهدایه ات شده است آشیانه ام

من جز حریم پاک تو جایی نخواستم

علیرضا خاکساری