یا زینب

دیگر از روی تنم شمشیرها را برندار
نیزه ها را ،تیغ ها را،تیر ها را بر ندار

ریشه هاشان در دلی خون است میدانی خودت
از ستاره زخمم افزون است میدانی خودت

زخم ها آیات قرآنند تفسیرش منم
خواب گیسوها پریشان است تعبیرش منم

آی صحرا گرد طوفان دیده ی دریا شناس
ای پیمبر زاده ی دریا دل مولا شناس

نیست اینجا هیچ اقیانوس دردی مثل تو
هر چه میگردم در اینجا نیست مردی مثل تو

عشق یک دنیا پریشانی وحیرانی ست نیست؟
آنچه من میدانم وخود نیز میدانی ست نیست؟

بعد از این سیلاب عالم گیر کشتیبان تویی
ساحل آرامشی تو ، نوح این طوفان تویی

اشکها پیغمبران سوز آه کیستند
یوسف افتاده در اعماق چاه کیستند؟

غیر از آغوش تو در شام غریب دشتها
کودکان تشنه ی من در پناه کیستند

خواب مژگان تو را دیدم در این وادی بگو
این به خون غلتیدگان خیل سپاه کیستند

هر طرف یک آسمان بر خاکها افتاده است
این بنی افلاکیان خورشید وماه کیستند

رد پایت در مقاتل هست هر جا داغ هست
جای دستت بر سر هر غنچه ی این باغ هست

بعد من دیگر عصا دست کلیم زینب است
وقت «بسم الله الرحمن الرحیم» زینب است

گاه گاهی نغمه ای از نینوا خواهی شنید
صوت قرآن مرا از نیزه ها خواهی شنید

با تمام داغ هایت آشنایم میکنی
از حرم تا قتلگاه از بس صدایم میکنی

در سفر از کربلا تا شام تنها نیستی
میروی اما تو دور از چشم زهرا نیستی

مانده حالا از اذان آخرم در قتله گاه
اشهد ان علی اکبرم در قتله گاه

در مدینه داغهای بیکرانی داشتیم
«یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم»

بار غم را از دلم ای کوه بردار و برو
با خودت دشتی پر از اندوه بردارروبرو

گفت زینب بس که داغت را نظاره کرده ام
مثنوی مرثیه ها را چارپاره کرده ام

نیزه ها وتیغ ها وتیرها هم شاهدند
من کتاب زخم را بسیار از بر خوانده ام
تابشوراند خروش خطبه ام افلاک را
خطبه های حیدری را حیدری تر خوانده ام

تیر ها یک لحظه از چشم تو غافل نیستند
چشم در چشم تو میدوزند این سر نیزه ها
من خودم دیدم که در گودال مادر میدوید
دم به دم فریاد میزد،آی مادر نیزه ها

معجز شق القمر،اعجاز رد الشمس را
ماه وخورشید از تماشای سرت آموختند
گرد شمع پیکرت پروانه های این جهان
مثل فطرس نوحه کردند وبرایت سوختند

آسمان هم سربلند از سربلندی های ماست
ما زمینگیر مصیبتهای طوفان نیستیم
داغم از سرهای بر نی نیست داغ این است این
اینکه میگویند ما اصلا مسلمان نیستیم

شاعر؟؟؟