یا مهدی

اگر آن یارِ پنهانی ، به کف گیرد دل ما را
به تیغ انتقام او ، دهم دست و سر و پا را

نه هستم ترك شيرازی، نه هستم حافظ و صائب
فقط در دل نهادم من، از اول مهر مولا را

به عشق مادرش زهرا، به لطف حضرت حیدر
برون ریزم به اَمر او، زِ قلبم خیلِ غم ها را

چه غم باشد اگر مهدی، نظر بر ما کند یک دم
به نورِ چهره اش بخشد، به ما انوار دنیا را

نگاهش کرده غوغایی، صدایش کرده بلوایی
بپا در دشت و در صحرا ، خروشان کرده دریا را

می آید روزی از کعبه، به دستش بیرق حیدر
به سمت کربلا گوید، حسینم وا حسینا را..

حسينم وا حسينايش، اگر چه روضه ی باز است
ولی باید بخواند او، غروب سرخِ سقا را

بگو ای «ملتمس» از او، بگو از آن شه مه رو
که با مدحش به دست آری، دلِ مولا و زهرا را

 مجتبی دسترنج ملتمس