روزی به پات غم نخورم شب نمی شود
این دلشکسته صاحبِ منصب نمی شود
سوختن به پای “شمع”،ملاک تَقَرُّب است
“پروانه” تا نسوخت مُقَرَّب نمی شود
برديا محمدي
با گریه،با آه دمادم می نویسند
در ذیل مُصحف،شرحِ ماتم می نویسند
اندوه را با جوهر غم می نویسند
این روضه را مثل مُحَرَّم می نویسند
قرار بود به پروانه ها امان بدهید
برای سوختن امشب کمی زمان بدهید
قرار بود که خاکستر مرا فوراً
به دست باد، همان پای شمعدان، بدهید