دید چشمش همه جا در دلِ دشتی که فرا رویِ نگاهش پُر خون لبخند نگاهش پُر خون و به هر گوشه از آن پیکر صد پاره‌ی یاری به زمین مانده و آلاله‌ای بالایِ سرش رَسته و بشکفته خودش بر سرِ نعشِ حبیبی
شعر بحرطويل محرم
نشسته گوشه ای از چشم هایش غصه میبارد
نمیداند پدر دارد و یا دیگر ندارد
دو دستِ بغض بدجوری گلویش را گرفته
و دستش لخته خون لابلای تار مویش را گرفته
کاروانی پُرِ دلهای بلا نوش و بلا جوش و پُر از سینه‌ی مدهوش و زِ هر زمزمه خاموش به جز ذکر خدا خانه و کاشانه به دوش از تب سوزنده‌ی صحرای غریبی پیِ رخسار حبیبی پِی دامانِ طبیبی