بارِ فراق

ما آهِ سرد، از دلِ مُضطَر کشیده ایم
بارِ فراق، با مُژه ی تَر کشیده ایم

همسازِ روزگار، به عشقِ تو بوده ایم
از دوریِ تو، رنجِ مُکرَّر کشیده ایم

هرجا شنیده ایم خبر از تو می دهند
در طوفِشان به شوقِ رُخت پَر کشیده ایم

از بَزمِ عاشقان چو گذشتیم، با اُمید
دنبالِ تو به محفلِشان سَر کشیده ایم

از بس که از فِراقِ تو افسرده دل شدیم
بر سینه نقشِ نرگسِ پَرپَر کشیده ایم

آقاییِ تو باعثِ این شُد به عاشِقی
پا از گلیمِ خویش فراتَر کشیده ایم

خود خواستیم و شُکر، که با لطفِ حضرتَت
جامِ بلای بندگی ات سَر کشیده ایم

ما به تَسلّیِ دِلِ تو در حُسِینیّه
هر فاطِمیّه ناله ی “مادَر” کشیده ایم

رضا  رسول زاده