در علقمه صدا به صداهم نمی رسد

در علقمه صدا به صداهم نمی رسد

 آخر چرا امید و پناهم  نمی رسد

بیرون خیمه منتظرش مانده ام ولی

باور نمی کنم به نگاهم نمی رسد

اینجا به روی من همه شمشیر میکشند

 وقتی به داد ناله و آهم نمی رسد

دشمن به فکر حمله فتاده است تا شنید

عباس من به جمع سپاهم نمی رسد

گفتم به زینبم که زمان اسارت است

دیگر به خیمه گاه گواهم نمی رسد

کم کم غروب روز دهم میرسد ز راه

اما زمان رویت ماهم نمی رسد

من گریه میکنم همگی خنده میکنند

در علقمه صدا به صدا هم نمی رسد

شاعر: محمدحسن بیات لو