رد خزان به چهره ات
بهر نزول رحمت حق آیه می شوی
گریان برای حاجت همسایه می شوی
بانو بس است این همه گریه که می کنی
داری خیال می شوی و سایه می شوی
اذکارِ آسمانیِ تسبیح مرتضی
پر پر شدی چقدر مفاتیح مرتضی
دیروز هر کجای مدینه که سر زدم
دیدم نشسته اند به تقبیح مرتضی
مردم توجهی به کلامم نمی کنند
قدری حیا ز شأن و مقامم نمی کنند
جای همه بیا و جواب مرا بده
حالا که کل شهر سلامم نمی کنند
هفتاد روز مبهم و مسکوت مانده ای
از آن دوشنبه فاطمه مبهوت مانده ای
با صد امید گفتی و گهواره ساختم
حالا به فکر روکشِ تابوت مانده ای؟!
رد خزان به چهره ات ای یاس مانده است
وضعت هنوز فاطمه حساس مانده است
خیلی دلم شکسته… بدان می کشد مرا
خونی که روی دسته ی دستاس مانده است
دیشب سر نماز شبت گریه ام گرفت
با آه آهِ روی لبت گریه ام گرفت
وقتی قنوت نیمه شبت نیمه کاره ماند
بر دست های با ادبت گریه ام گرفت
زهرا غم مرا چه کنم تا که حل کنی
زهری که مانده بر جگرم را عسل کنی
بغضی نهفته موی حسن را سپید کرد
قدری نمی شود حسنت را بغل کنی
دیدی دعای مضطرمان هم اثر نکرد
امن یجیبِ دخترمان هم اثر نکرد
قرآن به سر گرفته حسن با برادرش
حتی امید آخرمان هم اثر نکرد
فکری برای غربتِ حالم نمی کنی
رحمی به حال و روز دو عالم نمی کنی
تازه جوان من چقدر قدکمان شدی!
زهرا مرا ببخش, حلالم نمی کنی؟!
وقتی کفن برای حسینت نیافتی
چادر سیاه سوخته ات را شکافتی
هر طور بود با پر زخمی و درهمت
پیراهنی براش غریبانه بافتی
محمد جواد شیرازی