روضه ي رضوان

سالياني ست شدم دست به دامانِ حُسين
سائـلِ هر شبه ي سفره ي احسانِ حُسين

تا كه اوضاعِ دلم زود به سامان برسد
شدم از صبح ازل بي سر و سامانِ حُسين

وسط هروله عُمريست چنين حس كردم
كرده ديوانه مرا گردشِ چشمانِ حُسين

خاطرآسوده ام از هـولِ پريشانيِ حشر
بسكه در روضه شدم زار و پريشانِ حُسين

من كه هر بار پيِ خلوت دِنجي گشتم
سر در آورده ام از گوشه ي ايوانِ حُسين

راضي ام رانده شوم از درِ فردوس ولي
ببرندم به سوي روضه ي رضوانِ حُسين

بعد مرگم اگر از مذهب من بپرسيدند
پاسخ آريد كه بوده ست مُسلمانِ حُسين

بركت نافله ي نيمه شب خواهر اوست
كه شدم گريه كُنِ پيكر عريانِ حُسين

جان خلق دوجهان هيچ بُــوَد جايي كه
شده سقّا به فدايِ لب عطشانِ حُسين

طاق شد طاقت زينب كه پس از پهلويش
چوب افتاد به جانِ لب و دندانِ حُسين

محمّد قاسمي