سید الساجدین

ای مظهر نجابت و اخلاص و سادگی

ای اسوه ی یگانگی و ایستادگی

عرش خدا ندیده به پای تواضعت

اینگونه ساده با نسب شاهزادگی

گر چه نماز در دل شبهای عاشقی   

یک رسم بوده بین شما خانوادگی

اما حدیث سجده ی طولانی ات شده 

وجه تمایز تو در این اوفتادگی

همواره همنشین تبار رعیتی

در منتهای عزت و ارباب زادگی

در پیش چشمهای تو ای همدم سحر

من ماندم و خجالت این بی ارادگی

ای دست پر کرامت حق بین آستین

ادرکنی یا امام هدی زین العابدین علیه السلام

 

ریشه دوانده در نگهت رسم دلبری

از درک ناقص کلماتم فراتری

آئینه ی تجلی ایمان و بندگی

در قامت عبادت و تقوا چه محشری

در معرفت به وادی عرفان نیافتم 

از مکتب صحیفه ی تو راه بهتری

تو صخره شهامت و ایثار و غیرتی

در هیبت و اراده علی مصوری

لرزیده پایه های شب از خطبه خوانیات

گفتند آمده اسدالله دیگری؟

وقتی دعا به دشمن خود یاد می دهی 

معلوم می شود چقدر مثل مادری

 

باید برای تو به روی طاق یادها  

 قابیبیاورم پر از وان یکادها

   

خورشید محو سجده ی طولانی تو بود 

در جستجوی رتبه ی ایمانی تو بود

این رسم سفره داری و مهمان نوازیت 

جاری میان آن رگ ایرانی تو بود

در نیمه های شب دل بی تاب جبرئیل

در حسرت قرائت قرآنی تو بود

سجاده ی ستاره چهل سال شاهد

چشمان خیس و دیده ی بارانی تو بود

قلب ترک ترک شده ی کاسه های آب 

مبهوت خشکی لب عطشانی تو بود

 پسکوچه های کوفه و دروازه های شام  

در حزن گریه ها و پریشانی تو بود

 

 هر دمکه صحبت غم این مرد می شود

 سر تابه پای قافیه پر درد می شود  

 

با مابگو زتسویه ی بی مرامها

از چشم هرزه و نظر ازدحامها

  دیدممحاسن تو زخونت خضاب شد

از بس که سنگ خورده ای از پشت بامها

گویا شبیه شهر مدینه به کوفه هم

با خنده داده اند جواب سلامها

تا نام فاطمه زدهان شما پرید

گویا دوباره تازه شده انتقامها

نا مردمان کوفه فراموششان شده 

از آن سفارشات و از آن احترامها

با تازیانه بر تن اطفال می زدند

بس وحشیانه پیش نگاه امامها

 

)مسلم) بهپای غربت مولا قیام کن  

 دیگربس است صحبت خود را تمام کن

  هاشم طوسی