صدیقه
در بيــكـرانِ آســمان حرف از رقيّه ست
در جايْ جايِ كهكشان حرف از رقيّه ست
در مجلس كــرّوبيــان حرف از رقيّه ست
بيش از همه در لامكان حرف از رقيّه ست
الفـاظ ما در وصفش از بس كم مي آرند
جُـز يـادي از او شعــرها حرفي نـدارنـد
پُر واضح است از نور روشنتر رقيّه ست
ذكـرِ (هُوَ الَمحبُـوب) را مَظهر رقيّه ست
كوچك ترين زهـرايِ پيغـمبر رقيّه ست
گـفتم اگر زينب ترين دختــر رقيّه ست
بر زينـت دوش پيمبر ، زيْب و زِيـْن است
از اين چه بالاتر كه او بِنتُ الحُسين است؟
او را خطابِ كمتر از (صدّيقه) زشت است
وقتي كه مثـل عمّه اش كوثرْسِـرشت است
طـفلي كه پيرِ عصمتِ صـدها فرشته ست
هرجا كه ذكرِ خِـير او باشـد بهشـت اسـت
دردانه اي كه روي دوشِ مـاه ، جاش است
معراجِ دل ، پرواز در صحن و سراش است
نسبت به عشقش حِسِّ دلها فوقُ العاده ست
در وادي او بنـده گـشـتن ، بي اراده ست
اين جمله در ظاهر اگرچه صاف و ساده ست
عُمـري كه با او نگـذرد ، بي استفـاده ست
ما عـبد دُنـياييم ، اگر دنيا رقـيّه ست
پروردگـارِ عـرشِ قـلبِ مـا ، رقيّـه ست
هر جا كــه مي گـويد كـسـي (جانم رقـيّه)
من بي خود از خود باز مي خوانم،رقيّه
هرچه بفـرمايي تو ، من آنــم رقــيّـه
با اينكه هـيچ از تو نمي دانم رقيـّه
دارم يقين به اين كه تو مُـشگل گُشـايي
طفل سه ساله نيستي ! دسـت خُـدايي
اي نـازدانه ، نازنـينِ أمّ إسحاق
نازك دلِ نـاز آفـرينِ أمّ إسحاق
اي دل پسند و دلنشينِ أمّ إسحاق
اي مُهر نورت بر جبينِ أمّ إسحاق
او رفته امّا سايه اش بالا سرت هست
وقتي رُباب اينجا بجاي مادرت هست
جايي كه حتّي رنـگ گنبد هم سپيد است
شكّـي ندارم كه سـيه بختي بعـيد است
هر نااُمـيدي پيش تو غـرقِ اُمـيد است
از تو كسي جُز بركت و رحمت نديده ست
بـگــذار تا كهــفِ اَمـانم را ببينـم
در صحن تو صاحب زمانم را ببينم
در سايه ي نامت ، كرامت زنده باشد
در شـام با تو دين جـدّت زنده باشـد
در شهر تو بايد شهـادت زنده باشـد
از خود گذشتي تا امامت زنده باشد
جان دادي و با مرگ محشر آفريدي
چـون جانِ كُـلّ خـاندانت را خريدي
از گوش تو دل كند وقتي گوشواره
بر دامنت دسـت توسّــل زد شــراره
در خاك رفتي با لباس پاره پـاره
با رفتـن تو رفـت از كـف راه چـاره
مقتل بـراي قـافله مي خواند زينب
ديدم نشسته نافله مي خواند زينب
محمدقاسمی