غریب ابن غریب

پیش تو ای که شکافنده دانشهایی
زیر و رو کردن این دل که ندارد کاری
به نگاهی بشکافد دل شاعر که ندید
بهتر از بیت شما، در دو جهان درباری

به فدای تو و آن جد غریب تو: حسین
به فدای تو و آن جد کریم تو: حسن
تو کریم ابن کریمی، تو غریب ابن غریب
ماه سجاد، شده برکه‌ی عشقت، دل من

نه کمیتم، که به زیبایی بیتم بخری
نه فرزدق، که شوم مرثیه‌خوان غم تو
با کدامین قلم، از داغ تو فریاد کشم؟
ای که پنجاه و سه سال اشک، نشد مرهم تو

تا که بی‌تاب شود، هر دل عاشورایی
از زبان تو سخن گفت، خداوند حسین
شرحه شرحه، غم تو شرح زیارت‌نامه ست
دید آن روز چه‌ها، چشم تو؟ فرزند حسین!

با نگاهی پر از امید به دستان عمو
شاهد بدرقه‌ی آخر سقا بودی
فقط این روضه برای غم عمری کافی‌ست:
بی عمو، جد تو می‌آمد و آنجا بودی

از غم و رنج اسیری، سفر کوفه و شام
خون اگر از دل هر سنگ نجوشد، چه کند؟
بعد از این کرببلایی که شدی راوی آن
عالمی رخت عزا، با تو نپوشد، چه کند؟

باز هم پر زد و آمد که سلامی بدهد
زائر چشم تو شد، چون دل جابر، دل من
هست همنام تو، آن ماه و برایش چقدر،
چقدر تنگ شده، حضرت باقر، دل من

 قاسم صرافان