مستی عشق

همه پیشانی پُر پینه بیارید امشب
باغ را اینطرف چینه بیارید امشب
سیصد و سیزده آیینه بیارید امشب
ثانیه ثانیه آدینه بیارید امشب

هرکه از جام جنون باده و ساغر زد بُرد
مستی عشق، مرا سوی خدا خواهد بُرد

باده گفتند حرامست، حرامست که هست
درکمین محتسب شهر اگر هست که هست
گیرم از کار بیفتد لب من، دست که هست
اصلاً این مست، در این میکده پابست که هست

حلقه گوشی چو منِ بی سر و پا نیست که نیست
مستِ میخانه و ساقی و لبش کیست که نیست

مست این میکده ام پس چه نیازی است به دیر
گذرم داد لبِ مست تو عمریست به سِیر
ننگ و عار است به غیر لبت اصرار به غیر
چه کنم تا که شود عاقبت کار، به خیر

چه نیازی است که اصلاً بنشینم به کنشت
اصلاً آنجا که برم نام ترا هست بهشت

جلوهء طور کجا نورِ کم ِ این فانوس
قطرهء آب کجا، گسترهء اقیانوس
مادوتا عاشق هم در پی عشقی معکوس
روح قدّیس شدم با نفست یا قدوّس

ذکر مُهر من و تسبیح و وضو یا سُبّوح
صبح شد ای صنم مست بگو یا سُبوّح

زهر هجران تو را میل کنم مثل عسل
عاقبت میشود این غوره به انگور، بدل
سجده کردم به تمنای تو، بگذار محل
باز شد وقت اذان، حی علی خیر العمل

بوسه ای بین دو ابروی تو دندان گیر است
تا سپیده نزده روزی ما کن، دیر است

بُرد ایمان تو را خضر که شَک بردارد
از طلای قدمت، خرج محک بردارد
ترسم این است پس از اینکه نمک بردارد
هالهء ناز دو چشم تو ترک بردارد

نمک سفرهء چشم تو نمکدانم کرد
اشهد ان علیِ تو مسلمانم کرد

کعبه دور سر تو گشته و دلخواه شده
دست تو مثل یدالله، یدالله شده
ماه از طلعت پیشانی تو ماه شده
یوسف از هجر شما معتکف چاه شده

روی زیبات حسابی که چم و خم دارد
چشم کنعانی تو جلوه در عالم دارد

به ابالفضل به ایمان اباصالحی ات
به لب و صورت و دندان اباصالحی ات
میرسد روزی چشمان اباصالحی ات
به گداهای تو با نان اباصالحی ات

رسمتان طایفه ای رسم گداپروری است
سفره دارید همه سفرهء تان مادری است

گره دادند دلم را پر شالِ لبتان
رفته از دست من اندازهء سال ِ لبتان
بُرده تا عرش، مرا چونکه خیالِ لبتان
وحدهُ وحدهِ من مانده و خالِ لبتان

در الفبای رسیدن به لبت، دال شدم
لاشریک له من ماند و دگر لال شدم

رضا دین پرور