هِی جمعه

از ابتدای هفته فقط آه می ‌کِشیم
ما هر سه‌شنبه ناله ی جانکاه می کِشیم

هِی جمعه روی جمعه تلنبار می شود…
دردِ فِراق را همه ی ماه می کِشیم

گاهی عتابِ تو به صلاحِ دوامِ ماست
ما انتظار سیلیِ گَهگاه می کِشیم

ما از تبِ وصال..،توان کَسب می کنیم
یک کوه را به قدر پرِ کاه می کِشیم

باید به زور..،گریه از این “چشم”ها گرفت
با دست خویش آب از این “چاه” می کشیم

شرط عروج بنده به بُغضِ پگاهِ اوست
خود را به سمت اشکِ سحرگاه می کِشیم

هرکس دلیل قدِّ خمم را سوال کرد
گفتیم بارِ نوکری شاه می کِشیم

این اعتقادِ ماست..،که دلخواه فاطمه است
در روضه هرچه ناله ی دلخواه می کِشیم

آقا!قسمِ به عُمرِ کم مادرِ شما…
ناز تو را در این دمِ کوتاه می کِشیم

در کوچه گوشواره ی مادر شکسته شد…
ما هرچه می کِشیم از آن راه می کشیم

علی محمدی