وصف ماه

هرچه بین راه گفتم شد علی
هرچه وصف ماه گفتم شد علی
هرچه مدح شاه گفتم شد علی
هرچه بسم الله گفتم شد علی

تا حسین از برکت اولاد گفت
سجده و سجاده یاسجاد گفت

حاجت شاه و گدا پیوست شد
از شلوغی، کوچه ها بن بست شد
ساقی آمد میکده یکدست شد
شهربانو قبل ساقی مست شد

ریخت از تسبیح او بی معطلی
یا علی بن حسین بن علی

این حسین است و صدای او علی است
کعبه و سنگ بنای او علی است
مروه و سعی و صفای او علی است
اسم کلّ بچه های او علی است

من که ویران همین آبادی ام
نوکر اربابم و سجادی ام

ما رکاب و تاج ما سنگ یمن
او پیمبر، ما اویسی از قرن
بار داده نخل عمر پنج تن
آمده دلبند عباس و حسن

جلوهء مولاست، شکل حیدر است
سیرتش مثل علی اکبر است

انس دارد عشق با تب، بیشتر
بنده دارد خواهش از رب، بیشتر
ماه دارد جلوه در شب، بیشتر
ذوق دارد عمه زینب، بیشتر

در مدینه حال مردم عالی است
بین خانه جای زهرا خالی است

می نشیند نور سیمایش به دل
می نشاند کشتی غم را به گل
سائلانش را نمی بینی خجل
می شود هر یاعلی “یا مَن تُحِل”

اعتقادم بر امامم محکم است
چونکه او مشکل گشای عالم است

هر زمان که خورده چشمانش به آب
سقف دنیا بر سرش گشته خراب
چونکه دیده سوخته طفل رباب
قبر او هم مانده زیر آفتاب

پیکر ارباب یادش مانده است
بی مزار و بی حرم افتاده است

ماجرای شام را یادش نرفت
مردمان عام را یادش نرفت
سنگ روی بام را یادش نرفت
خیزران و جام را یادش نرفت

داغِ روی سینهء صد چاک شد
دختری که در خرابه خاک شد

رضا دین پرور