شعر شهادت امام جواد(ع)

دستش همیشه باز و خداوند جود , بود

روی لب ملک ز ثنایش سرود , بود

تنها دلیل خلقت هر آنچه بود , بود

عرش خدای عزوجل را عمود , بود

عالم ز درک مرتبتش کل روز را

نزد مقام و منزلتش در سجود بود

با اینکه از عوام فقط ناسزا شنید

روی لبش همیشه سلام و درود ,بود

مولا مدال و رتبه ای از شاه طوس داشت

از هر شعاع پرتوی شمسش, شموس داشت

در عصر خویش والی نور و امام شد

قائم مقام حضرت خیرالانام شد

فرقی نداشت … با همه “طی اللسان” داشت

با نوح و کوه و روح و ملک همکلام شد

هر ذره از وجود خودش را فدا نمود

تا اینکه نزد شهر “هو الحق” بنام شد

آنقدر روح پاک و شریفش مبارک است

در کاظمین , بانی “دارالسلام” شد

“مولای کل مومن” و ایمان محض بود

عالم تمام جسم, و او جان محض بود

کم های نطق بی مثلش ازدیاد داشت

در اوج غم دلی شعف انگیز و شاد داشت

حبل اللهی که تا به خدا امتداد داشت

حالی عجیب موقع هر بامداد داشت

آنقدر دلبری ز خلایق نمود که

جا در میان “صحن عزیز” فؤاد داشت

از لطف آن خزانه ی غیبش جواد بود

مال و منال و در و گوهر هم زیاد داشت

اما همیشه از کرمش بذل مال کرد

مردم “الف” , و قامت خود مثل “دال” کرد

تشنه میان حجره به دنبال آب بود

هردم به یاد طفل رضیع رباب بود

وقتی که رقص و هلهله کردند پشت در

قلبش برای حضرت زینب کباب بود

آن لحظه که نوای “حسن جان” از او دمید

رنگی نداشت بر رخ و در اضطراب بود

مثل حسن غریب و جگر سوز کشته شد

مثل حسین زیر جبینش تراب بود

صد شکر نیزه ای به دهانش نخورده بود

صد شکر خیزران به لبانش نخورده بود

جعفر ابوالفتحی