شعر شهادت حضرت علی (ع)

کوفه اینجا نشسته در گذرش
رو به شب می رود چرا سحرش

کوچه در کوچه زود می پیچد
در دهن ها مصیبت خبرش

حجم داغش ز صورتش پیداست
خون دل می خورد مگر جگرش..؟

عاشقان با هم اند,,,می ریزد
خون پهلوی فاطمه ز سرش

همه ی گریه ها ز خوشحالی است
همچنان خالی است دور و برش

حکم داغ برادران است این
مصطفی هم شکسته شد کمرش

در و دیوار خوب می فهمند
آنچه را که گذشته از نظرش

مثل ابر بهار می گرید
به لب چاک خورده ی پسرش

زینبش را اسیر می بیند
آن زمانی که نیست بال و پرش

چیست غیر از آستین پاره
زیر باران سنگ ها سپرش

دخلت زینب و علی ابن زیاد…
خورد از روی نی زمین قمرش

حسین واعظی