آه و واویلا

کسی که مِهر نبی پُر نموده جامش را

ز خاطرش نبرَد لحظه‌ای غلامش را

سلام میدهد و دلخوشم ز مرحمتش

که مرتضی برساند به ما سلامش را
طبیب خانه‌ی عشق است و بارها دیدیم:

شفا گرفته مریضی که برده نامش را

بهشت، هدیه‌ی زهرا به عاشقان علی‌ست

خدا به فاطمه داد اختیار تامش را

شُکوه منزلتش همچو لیله‌القدر است

بجز علی نشناسد کسی مقامش را

سلاح گریه‌ی او تا ابد مجسم کرد

نمای محکمی از جلوه‌ی قیامش را

کسی که روز جزا هم به زیر منت اوست

شبانه آمده یاری کند امامش را

اگرچه نیمی از عمرش کنار مولا بود

گذاشت پای ولای علی تمامش را

زمانه ای که به دل بغض مرتضی را داشت

گرفت پشت در خانه انتقامش را

صبا به شعله‌ی آتش بگو زبانه مکش

زبان بگیر و نگه‌دار احترامش را

مپیچ دور تنش، غنچه دارد این مادر

مگر نمیشنوی پشت در، کلامش را

صدای ناله‌ی زهراست آه و واویلا…

دوباره محشر کبراست، آه و واویلا…

محمد زوار