روز مباهله

روز ازل چو نقش به لوحش خدا کشید
اول ز شوق نقشِ رُخ مصطفی کشید

وانگاه از دم و نفس و لحم مصطفی
نوری شگفت از رُخ شیر خدا کشید

می خواست رو بروش نشیند سحرگهان
نقشی عجیب ز ساحت خیر النسا کشید

با حُسن خویش خلقت نوری دگر نمود
نقش حَسن به رایت این ماسِوی کشید

معنا نداشت خلقت عالم بدون عشق
معشوق خویش را شه کرب و بلا کشید

انوار پنج تن که تجلی ذات حق
در آن پدید بود ز شمس الضحی کشید

یعنی محمد و علی و فاطمه،حسن
همراه با حسین چو بدرالدّجی کشید

یعنی مطهرند و مبرّا ز شرک و رِجس
از نور خویش جلوه ی آل کسا کشید

روز مباهله به سر اهل بیت خود
بار دگر نبی ز سر مِهر عبا کشید

آورده بود لشگر حق، اهل بیت را
شمشیر نور با مدد کبریا کشید

از دور دید اُسقف نجرانیان و گفت
چین بر جبین ز خشم ، شه لا فتی کشید

ما را چه با مباهله ی مصطفی و آل
باید که دست از سرِ این ماجرا کشیدا

پروا کنید از غضب مرتضی علی
آنکس که ذوالفقار دو سر در غزا کشید

باید که سجده کرد بر این پنج آفتاب
باید به چشم سرمه ی آن خاک پا کشید

زد بر زمین صلیبش و ترسا لقب گرفت
از ترس مرتضی چه بگویم چه ها کشید

هرچه کنیسه بود و کلیسا و دیر بود
خاموش گشت و ناطق ناقوس را کشید

وقتی که دید نفس نبی پای کار اوست
نجران تمام از ته دل این ندا کشید

ما خاک پای احمد و آل محمدیم
از ترس این مباهله ما جزیه می دهیم
ادامه شعر بالا

این است قدر آل نبی و کمال او
این است اقتدار محمد و آل او

عالم تمام مات بر این پادشاهی است
مات حکومت قَدَر و بی زوال او

شد خال روی هاشمی اش قبله گاه خلق
شد سجده گاه ابروی همچون هلال او

سعدی ندیده قامت طوبی که گفت سرو
کم آورد ز قامت و از اعتدال او

یا بی سبب نبوده که هر صبح و شامگاه
خورشید و ماه بوسه زند بر نِعال او

بنهاده بر سرش ز کرامت عِمامه ای
صلوات بر عبا و قبا و به شال او

حُسنش نکو و خُلق نکو ، خوی او نکو
صلوات اهل بیت به جمع خصال او

صلوات جبرئیل و ملک ،جمع کائنات
بر خُلق پاکِ بی بدل و بی مثال او

شایسته است جان بدهم گر هزار بار
یک بار گر به خواب ببینم جمال او

شایسته است گر بفرستم هزار بار
صلوات بر جمال و کمال و جلال او

صلوات عاشقان محمد جدا جدا
بر میم و حا و میم و در آخِر به دال او

آندم که گُل ز بوی محمد صفا گرفت
بلبل به لب ترانه ی یا مصطفی گرفت

جواد کریم زاده