کار من نوکری و کار حسین است کَرَم

کار من نوکری و کار حسین است کَرَم

من ز شغلم بسوی حرفه ی دیگر نروم

تا حوالتگه دل در حرم کرب وبلاست

گر که دنیا نبُوَد  در کف مقصود چه غم

نوکر خانه ی ارباب و غم دنیا ؟ وای

لحظه ای نیز نیاید غم دنیا به سرم

هیچ بودم من و او خواست که با “کنفیکون“

رهنمونم بشود جانب هستی ز عدم

آفریننده ی نوکر چه کسی جز شاه است؟

خاک آب و گل من هست غباری ز حرم

به دم و بازدم سینه زنانش سوگند

طپش سینه حسین است فقط  دم همه دم

دعبل زار نگهدار سر رشته ی عشق

نوکر کوی حسینی و سگ ماه دمشق

مجید خضرایی