یوسف رحیمی

لب تشنه بود , تشنة یک جرعه آب بود
مردی که درد های دلش بی حساب بود

پا می کشید گوشة حجره به روی خاک
پروانه وار غرق تب و التهاب بود

 

تا تل زینبیه و گودال قتلگاه

تا خیمه ها قدم به قدم گریه می کنم

با علقمه به یاد لبت آب می شوم

با روضه های مشک وعلم گریه می کنم

محراب ابروان تو را برگزیده اند

شمشیرهای تشنه برای سجودشان 

طوفان خون به پا شده در بین قتلگاه

دورو بر تنت ز قیام و قعودشان