شکر خدا غلام درگهت شدم

شکر خدا  سیاهِ تو  دارم  به تن حسین

منّت خدای را که فقط عشق من حسین

 از بس زدم به سینه شده سینه ام کبود

دارم  نشانِ عشق تو را  بر بدن حسین

 شد  کربلا نصیب  همه  , غیرِ من , چرا ؟

مُردم ازاین همه غم و درد و مِحَن حسین

 با  خطِّ غم به  روی دلم حق نوشته است

جانم  فدای غربتت  ای  بی کفن  حسین

با   یادِ  شدّتِ   عطشت   آب   می خورم

از  خاکِ   کربلا زده ام   بر  دهن  حسین

ای  مقتدای   روضه   و   ای  صاحبِ  عزا

عَجَّل علی ظُهُورِکَ یابن الحسن, حسین

حمید رمی