شعر شهادت حضرت رقيه (س)

بی هوا آمد

بی هوا آمد

افسری با دستِ سنگینش حوالی غروب
زیر پلکم, یک کبودستان بنفشه کاشته
می کشانم خویش را برخاکِ صحرا ای پدر
استخوان ساقِ پایِ من ترک برداشته

چکمه ای بی رحم! تا چشم عمو را دور دید
بی هوا آمد سرِ طفل یتیمت داد زد!
تازه فهمیدم چرا مادربزرگم آب شد
عمه ام با لحنِ زهرا کربلا فریاد زد!

سیلی وسوزِ عطش,سویِ دو چشمم را گرفت
پنجه ی بغضی گلویم را فشرده, ای پدر
کاملاً واضح نمی بینم! ولی انگار که
چادر هر دختری را باد برده, ای پدر

وحید قاسمی

نمایش بیشتر

اشعار مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

برای امنیت، از سرویس reCAPTCHA Google حریم خصوصی و شرایط استفاده استفاده کنید.

دکمه بازگشت به بالا