تا اقیانوس

از سجده بر حریم تو آغاز می شود

اسباب هر کسی که سر افراز می شود

اصلا کسی که سجده به مهر حرم نکرد

پیش خدا همیشه زِ سر باز می شود

بی شک ملاک بنده شدن گریه بر تو بود

دین خدا به عشق تو ابراز می شود

با چند قطره اشک میان حسینیه

این بنده نیز از همه ممتاز می شود

ای که فقط به اذن تو در آسمان عرش

هر جبرئیل لایق پرواز می شود !

 

کی می شود که زائر کرب و بلا شوم؟

با اذن تو کبوتر صحن و سرا شوم

بال و پرم دهی , بپرم در هوای تو

دور و بر حریم تو , گنبد طلای تو

از بین صحن های تو با حالت سجود

یک روز میرسم به حرم با همه وجود

یک قطره ام که تا اقیانوس میرسم

آری فقط به خاطر پابوس میرسم

در دست من جواز دهد حضرت رضا

روزی به کربلای تو از طوس می رسم …

مسعود یوسف پور