رقیه بنت الحسین(ع)
هر کس که حسینیست بدهکارِ رقیه است
این سینه حسینیه ی سَیّارِ رقیه است
صد شکر که در حلقه ی عشاقِ حسینیم
این دایره در حیطه ی پرگارِ رقیه است
خاموش نخواهد شَود این شعله ی گرما
این شور و حرارت همه اش کارِ رقیه است
خوب است نسب در نسب ارثِ پدریّ ام
نوکر شدن و خدمتِ دربارِ رقیه است
هرگز نمی اُفتد به زمین نوکرِ ارباب
هرجا که رود دست به دیوارِ رقیه است
خوار است عدو در نظرش ،کاخِ ستم هم
ویران شده ی دستِ علمدارِ رقیه است
خوشبخت همان که روی قلاده اش عمریست
حک کرده که کلبِ سرِ بازارِ رقیه است
خورشید اگر کرده غروب از سرِ نیزه
زینب پس از این نورِ شبِ تارِ رقیه است
در پیش حسین خواهر غمدیده پس از شام
خجلت زده از هجمه ی آزارِ رقیه است
شلاق و سه ساله، لگد و ضربه ی سیلی
شرمنده ی پاهای پر از خارِ رقیه است
آمد طبقِ شامی و هنگامِ غروب است
در طشتِ طلا نوبتِ افطارِ رقیه است…
مهدی شریف زاده