دریچه ای ست به سویِ خدا جهان حسین

دریچه ای ست به سویِ خدا جهان حسین
همیشه ذکر خدا هست بر زبان حسین…
چنان گرفته به آغوش خود خدایش را
که ماندگاری دین بسته شد به جان حسین

درخت دین به فداکاری اش ثمر داده
شدیم بر سر این سفره میهمان حسین
به پای کوه چه گل های پر پری افتاد
چقدر دامنه دار است امتحان حسین
گسیل کرده به میدان عصاره ی جان را
-سفر بخیر علی اکبرِ جوان حسین!_
میان آتش و خون مثل چشمه ی نور است
دو چشم خسته, ولی گرم و مهربان حسین
هنوز هم که هنوز است در فضا جاری ست
شکوه سوره ی توحید از دهان حسین
بیا دوباره مسلمان شویم و برگردیم
بدون شرک و دو رویی به کاروان حسین
دهیم دل به دلش, عشق را اقامه کنیم
کمی نماز بخوانیم با اذان حسین
مباد بنده ی درگاه این و آن باشی
مشرفند سلاطین به آستان حسین
نشانه های خدا بر زمین پراکنده است
فدای پیکر خونین و بی نشان حسین

شاعر:محمد فرخ طلب فومنی