شعر روضه امام رضا ع

وقتی عبا را بر سر خود می‌کشیدی
بند امید عالمی را می‌بریدی

خوردی زمین دیگر نشد برخیزی از جا
دیدم سوی دیوار خود را می‌کشیدی

هربار می‌افتادی و می‌گفتی ای کاش
آه ای عصای پیری من می‌رسیدی

وقتی میسر نیست تا باشد جوادت
ای کاش می‌شد تا عصایی می‌خریدی

با جمله‌ی ای وای مادر بین کوچه
آه از نهاد هر گزاره می‌شنیدی

از درد می‌پیچی به خود تنهای تنها
چشم تو مانده سوی در با ناامیدی

خاکی شده سر تا به پایت بین حجره
حالا شدی مانند آن راس شهیدی…

ابن شبیبت را صدا کن روضه‌ای خوان
آن روضه‌ای را که گریبان می‌دریدی

بر روی نی خورشید و پای نی ستاره
روضه بخوان از دختر بی‌گوشواره

از آن تن بی‌سر به روی خاک صحرا
روضه بخوان از ناله‌ی گودال زهرا

روضه بخوان از تیغ و از نیزه شکسته
از آنکه روی صفحه قرآن نشسته

روضه بخوان از زخم‌های پیکر او
از ساربان و تنگی انگشتر او

موسی علیمرادی