حی علی الکریم

مقصود عشق حس شعوری خدایی است
احساس اولین قدم آشنایی است

عشقی که ابتدای ازل ابتدای اوست
عشقی که مرز نقطه بی انتهایی است

عاشق ز خویش هیچ نداردبه غیر عشق
دعوی چشم آینه بی ادعایی است

ننگ است پیش غیر اگر دست سائلی
درپیش عشق رتبه شاهی گدایی است

پروردگار نعمت خود را تمام کرد
بر عاشقی که فطرت او مجتبایی است

گشتیم هر چه در پی این جلوه صبح و شام
تصویرعشق روی حسن گشت والسلام

تو آمدی و بارش رحمت شروع شد
سرسبز شد جهان و طراوت شروع شد

بستیم سوی چشم تو قدقامت صلات
عاشق شدن به نیت قربت شروع شد

ای مهربان ترین تو رسیدی بعد از این
بین گدا و شاه رفاقت شروع شد

در سایه سار قامتت ای پادشاه حسن
افسانه همای سعادت شروع شد

هر کس رسید در زد و در زد که بعد از این
جود و کرم به شیوه عادت شروع شد

تا که تویی کریم گدایی سعادتی است
شغلی به غیر سائلی تو شریف نیست

افطار شد چه خوب خداوند سفره چید
خرمای سفره رمضان علی رسید

کوتاه شد اگر چه , ولی عرض تهنیت
هفت آسمان به قامت تو جامه ای برید

هرکس که دید روی تورا گفت چشم توست
شیرین ترین رطب که نگاه بشر چشید

باز است دستهای تو از بس برای خلق
هرگز کسی به پیش تو مشت توراندید

حی علی الکریم وعلی العشق سر دهیم
وقت نماز سائلی عاشقان رسید

درحلقه های زلف تو عالم اسیر شد
هرکس اسیر عشق حسن شد امیر شد

بگذار تا که باغ شما را چمن شوم
یعنی که با غبار رهت هم وطن شوم

یک عمر مزد نوکری ام را نخواستم
بگذاربا لباس غلامی کفن شوم

من غرق در توام اثری نیست از خودم
یک لحظه هم مباد کمی خویشتن شوم

شکر خدا کما ل نعم شد نصیب من
تا نوکر حسین گدای حسن شوم

دستم به روی سینه زدم تا بقیع بال
خواهم زیارتت بکنم با پر خیال

آقا سلام برتو و آن تربت غریب
اقا سلام بر تو و آن قسمت غریب

ای کاش شمع میشدم آقا که لحظه ای
روشن شود ز شعله ام ان ظلمت غریب

تنها به پشت پنجره های بقیع تو
باگریه آه میکشم از حسرت غریب

غربت زلحظه لحظه عمر تو جاری است
کوه از کمر شکسته از این قسمت غریب

از لحظه ای که موی سرت را سپید کرد
در کوچه مانده بودی و آن غیرت غریب

بر درد ما غیر فرج راه چاره نیست
در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

موسی علیمرادی