گل روی رضا(ع)

به دامان آسمان دُر و گُوهر,داشت
ستاره دسته دسته گل به بَر,داشت
ز لبخند ملاٸک,نور می ریخت
سحر از وقتِ موعودی ,خبر داشت

قسم بر فجر,در صبحِ مدینه
خدا از چهره ٔخود پرده,برداشت
عیان شد از قضا,الله اکبر
گل روی رضا(ع),الله اکبر
خدا را نجمه(س)امشب مظهر آورد
دوباره,آمنه,پیغمبر(ص)آورد
علیِ (ع )دیگری از کعبه,آری
حسن (ع )یا که حسینِ (ع)دیگر آورد
همان مادر که صد مریم کنیزش
مسیحایی مسیحا پرور آورد
عروس فاطمه(س),قُرص قَمر زاد
به مدحش هرچه گویم,خوبتر زاد
الا ای حضرت سلطان هشتم
که عشقت بُرده خواب از چشمِ مردم
زند بر شانه هایت بوسه خورشید
به تعظیم تو داٸم ماه و انجُم
بهشت ارزانی آنکه بگیرد
ز دستِ لطفِ تو یک دانه گندم
تو مولای سریرِ اِرتضایی
اَبا الجودی,علی موسی الرضایی(ع)
امیدِ اولین و آخرینی
خداوندمُجَسم در زمینی
نه تنها عالم آل محمد(ص)
رٸوفِ اهل بیتِ طاهرینی
به نامت,سِکّهٔ لطف و کرامت
تو حَبل الهی و حِصنِ حَصیِنی
تمامِ ماسِوا , مَحوِ جَمالت
همه سر گشتهٔ جاه و جَلالت
زمین و آسمان,پروانهٔ تو
کریمان,مستمندِ خانهٔ تو
حیات جاودانی دارد آنکه
لبی تَر کرده از پیمانهٔ تو
نگاهِ آرزویِ هشت,جَنَّت
به سوی صَحنِ سقا خانهٔ تو
نگهبان حَریمت,اَشجَعُ الناس
عموی مهربانی مثلِ عباس(ع)
جدایی از شما,عینِ عذاب است
دُعا پای ضریحت مُستجاب است
حریمِ امنِ تو,اهل گُنَه را
بهشتِ بی حساب و بی کتاب است
به استقبال زَوّارِ حریمت
به دست انبیا, عطر و گلاب است
تو را حُور و مَلک گَرمِ طوافند
در ایوان طلا در اعتکافند
کسی در کوی تو دیگر گدا نیست
نگفته میدهی گفتن رَوا نیست
اگر که هر دو عالم را ببخشی
که با ز اندازهٔ جودِ شما نیست
اگر اِذنِ زیارت از تو باشد
زمشهد فاصله تا کربلا

نیست گرفتارم,اسیری مُستمندم
بُود نامِ تو ذکر بَند بَندَم

علیرضا شریف