عليّ بن الحُسين

ای علـی اوّل از آل علـی
وارث اِكرام و اِجلال علی

پيشتاز و پيشواي اهل دين
مظهر توحيد فخرُ العارفين

حُجّةُالله و امامُ المَشرِقين
سيّدسجّاد عليّ بن الحُسين

نور چشمِ نور عينِ فاطمه
يادگاريِ حُســينِ فـاطمه

رونوشت زُهد شاه لافتي
ماه داماد امام مجتبي

عرش حق آئينه ي سجّاده ات
سجده و ذكر و دعا دلداده ات

محوِ سعيِِ تو صفا و مروه است
تو غلامت مُستجاب الدّعوه است

عقل ها در باب تو سر در گُم اند
نقطه اي در آسمان چارُم اند

مادر تو خاك بوس فاطمه ست
فخرش اين بس كه عروس فاطمه ست

مادرت ناموس شاه كربلاست
خطبه خوان عقد او شير خداست

شهـربانو عزّت ما مَردُم است
شاهـدُخت يزدگِرد سـوّم است

من ز توصيفش زبانم قاصر است
مادر معصوم قطعاً طاهره ست

مادري اين گونه بابايي چنين
جمع اين دو كيست؟زين العابدين

گر چه از اكبر كمي كوچك تري
در حقيقت تو عليِ اكبري

روح ما را كرده ذكرت صيقلي
يا عليّ بن الحُسين بن علي

كوري چشم نمك نشناس ها
پيش مرگت مي شوند عبّاس ها

گرچه در دشت بلا تب داشتي
عمّه اي مانند زينب داشتي

دم به دم داغ مُكرّر ديده اي
ذبح هفتاد و دو تا سر ديده اي

با چه حالي پيكر بابات را
جمع كردي در ميان بوريا ؟

تو چهل منزل اسارت ديده اي
خيمه ي در حال غارت ديده اي

درد با هر عضو تو درگير بود
دست و پايت در غُل و زنجير بود

شاهدم دروازه ها ، بازارها
كُشته اند اين مرد را آزارها

آه از آن آتش كه در شام بلا
هم سرت را سوخت هم عمّامه را

آه از آن ساعت كه در بزم شراب
خيزران مي خورد بر لب با شتاب

چوبدستي يزيد از پا نشست
چون كه دندان ثنايا را شكست

 محمد قاسمی