پیش از شروع خلقت

پیش از شروع خلقت, قبل از وجود آدم

 وقتی نبود حوا, وقتی نبود آدم

تاریک بود و خاموش, حق مانده بود با حق

 در هیچ محض, تنها, در آن سکوت مطلق

ناگاه از آن سیاهی, زد شعله ای شراره

 روشن شد عرش اعلی, با چارده ستاره

از بین انجمن سبز, می شد یکی پیمبر

 یک نور فاطمه شد, یک نور نیز حیدر

یک نور شد حسین و , یک نور مجتبی شد

 از مابقی انوار , خلق امامها شد

جمع ائمه بودند, خندید حق و آنگاه

 اینگونه شد مقدر, باشی بقیه الله

یک گل که عطر و بویش, از عرش می شود حس

 یک شاخۀ گل یاس, اما به رنگ نرگس

چشمت کشیده می شد, با رنگ دلربایی

 دست تو را خدا ساخت, بهره گره گشایی

مثل هزار و یک شب, هر تار گیسویت شد

 تو آمدی و قبله, محراب ابرویت شد

پیشانی بلندت, خورشید فاطمی بود

 پایان طرح رویت, یک خال هاشمی بود

دل برد از خدا هم, خال سیاهت آقا

 مبهوت کرد ما را, برق نگاهت آقا

در پیش روی ماهت, ابری کشیده می شد

 تو پشت ابر و تنها, نور تو دیده میشد

آن روز نامتان را, نعم الامیر کردند

 در پیچ و تاب زلفت, ما را اسیر کردند

بعد از تولد تو هنگام خلقت ماست

 دَم دادی و تن ما, از خاک تیره برخاست

مازاد خاک پایت, این قد و قامتم شد

 دستان ماهر تو, معمار خلقتم شد

تو پادشاه آغاز, من تا ابد گدایت

 تو حضرت سلیمان من مور زیر پایت

دیر آمدیم و گقتند, رفتی میان صحرا

 بیچاره من … کجایی آقای آسمان ها؟

عمری در انتظارم, با دست های خالی

 یکبار هم نگاهی مولا به این حوالی

من بی لیاقت اما, تو با لیاقتم کن

 من غرق استغاثه, آقا اجابتم کن

تو از تبار باران, من اوج تشنه کامی

 تو آخر رفاقت, من اوج بی مرامی

تا کی به تن کنیم این, پیراهن ریا را؟

 در فکر تو نبودیم, آقا ببخش ما را

وقتی که تو نباشی, چه نوشی و چه عیشی

 برگرد بی قرارم, ای دلبر قریشی

باز این دل هوایی, گم کرد دست و پا را

 “دل می رود ز دستم, صاحب دلا خدا را”

محمد رسولی