چشم تر

تا سحر را گرفته اند از ما
چشم تر را گرفته اند از ما

کنج عزلت نشسته ایم ، آری
بال و پر را گرفته اند از ما

چون درختی که پیر و خشکیده
برگ و بر را گرفته اند از ما

ما گدایی بلد نبودیم و
پشت در را گرفته اند از ما

بس که ناشکری از بلا کردیم
دردسر را گرفته اند از ما

لب مرز میان ما بسته ست
این گذر را گرفته اند از ما

ما فقیران به فکر عقباییم
تا قیامت گدای زهراییم

چاره ای نه … نمانده انگاری
تو که از این دلم خبر داری

همه رفتند و من همین جایم
تکیه دادم به کنج دیواری

شب به دست خودم ادب کردم
چشم وا مانده را ز کم کاری

دست خالی رسیده ام اینجا
تا شنیدم شما خریداری

این دلم را بخر گرفتارم
تا ندادم به دست خود کاری

تو بزرگ قبیله ای زهرا
کافی است از تو یک نگاه،آری

جان به جان آفرین که میدادم
فاطمه میرسد به فریادم

این کرم خانه ای که وا کرده
خشت اول علی بنا کرده

خانه را دست فاطمه داده
لطف زهرا مرا گدا کرده

فاطمه جای خود که سنگم را
فضه ی خادمه طلا کرده

نام زهرا که باطناً سِرّ است
حاجت عالمی روا کرده

هر زمان روضه میروم حتماً
شک ندارم که او صدا کرده

گریه کن های بچه هایش را
سر سجاده اش دعا کرده

با خجالت به یاورش می گفت
همسری که به همسرش می گفت

یک به یک درب خانه ی انصار
رفته ای وا نکرده اند انگار…

نیمه شب شد دوباره زهرا جان
همه خوابیده اند و تو بیدار

جان من در میاید از تن … آه
جابجا می شوی تو که هر بار

بسترت را بیا و جمعش کن
سقف خانه شده سرم آوار

پیش زینب کمی بخند، اصلاً
شده حتی اگر چه بالاجبار

این شب آخری نفس هایت
جان من را به لب رساند اینبار

بعد از این قاتل علی این هاست
در و دیوار و کوچه و مسمار

تا همیشه علی بدهکارت
ای عزیزم خدانگهدارت

رسول عسگری