گر چه از عشق

گرچه از عشق فقط لطمه زدن را بلدیم

گرچه چندی است که بی روح تر از هر جسدیم

گرچه در خوب ترین حالت مان نیز بدیم

جزدر خانه ی ارباب دری را نزدیم

روزگاریاست که ما رعیت این خانه شدیم

سجدهی شکر بر آریم که دیوانه شدیم

 

 ازهمان روز که حُسنش به تجلّی دم زد

ازهمان دم که دمش طعنه به جام جم زد

ازهمان لحظه که مهرش به دلم پرچم زد

عشقپیدا شد و آتش به همه عالم زد

بندهی عشقم و مجنون حسین بن علی

دررگم نیست به جز خون حسین بن علی

 

آسمانبا طپش ماه تماشا دارد

قطرهدریا که شود جلوه ی زیبا دارد

روحدر جسم که باشد همه جا جا دارد

 عشقبا نام حسین است که معنی دارد

تاخدا هست و جهان هست و زمان هست و زمین

شبمیلاد حسین است شب عشق همین

 

اورسیده که به داد دل غافل برسد

کشتیگمشده ی عشق به ساحل برسد

کاروانیکه به ره مانده به منزل برسد

نمکسفره ی ما نُقل محافل برسد

بههمان کس که به میزان خدا هست محک

هرکجا سفره ی عشق است حسین است نمک

 

شبشور است که شیرین و غزل خوان شده ام

خیساز بارش احسان فراوان شده ام

جانرها کرده و دل بسته ی جانان شده ام

مستجام رجب و تشنه ی شعبان شده ام

کهشب سوم این ماه حبیب آمده است

بازاز باغ خدا نفحه ی سیب آمده است

 

اوهمان است که احسان قدیمش خوانند

درمدینه همه آقای کریمش خوانند

صاحبجام بلایای عظیمش خوانند

پنجمیندشمن شیطان رجیمش خوانند

ازازل تا به ابد خلق خدا می دانند

ماهمه بنده و این قوم خداوندانند

 

غمعشق است که آتش زده بر بنیادم

تاکه در راه محبت بدهد بر بادم

منملک بودم و فردوس نه آمد یادم

کهمن از روز ازل اهل حسین آبادم

منمآن رود که جز جانب دریا نروم

بر دری غیر در خانه ی مولا نروم

 

ماکه بر صاحب این عشق ارادت داریم

ماکه انگیزه ی بر گشت به فطرت داریم

یکنفس تا به خدا بُعد مسافت داریم

بازهم در سرمان شور زیارت داریم

هرکهدارد سر همراهی ما بسم الله

هرکه دارد هوس کرب بلا بسم الله

 

کربلاگفتم و دیدم جگرم می سوزد

آسماندود زمین در نظرم می سوزد

گوییامعجر بانوی حرم می سوزد

دختریگفت که ای عمه سرم می سوزد

خیمهدر خیمه دل اهل حرم شعله ور است

آتشسینه ی زینب(س) ز همه بیشتر است

 

محسن عرب خالقی