یا حسین(ع)

ای آنکه نامت موجب شیدایی جبریل شد
شبنم زداغت رفته رفته جان گرفت و نیل شد

اندازه ی عرش خدا،رفعت گرفت این خانه ها
روی زمین وقتی برایت روضه ای تشکیل شد

بی تو وجود واژه ی ایمان تماما نقص داشت
بین لهوف تو اصول دین ما تکمیل شد

شرمنده باشد محتشم،چون واژه ای در خور نداشت
با بارگاه قدس اگر بزم عزا تمثیل شد

شرمنده ام که اشکهایم مرهم زخم تونیست
شرمنده زهرا شود آن روضه که تعطیل شد

درد ودوا یعنی غمت،دارالشفا یعنی دمت
اعجاز عیسی با کمی از تربتت تأویل شد

تو آیه ی نور علی نوری،به خاک افتاده ای
در زیر سم اسب ها از پیکرت تجلیل شد

از زمزم چشمان خود هاجر کنارت اشک ریخت
مرثیه خوان خشکی لبهای اسماعیل -شد

محسن حنیفی