یوسف کنعان

مانند ابر پیش یتیمان گریسته
مردی که پای غصه ی جانان گریسته

هر لحظه زندگی خودش را حسین دید
با این حساب از دل و از جان گریسته

از داغ و غصه های اسارت درون شام
با حال زار و موی پریشان گریسته

قطعا به یاد نیزه ی غربت میان دشت
او یا حسین گفته فراوان گریسته

در تشت چوب بود وحروف مقطعه
عمری برای قاری قرآن گریسته

شاید برای دختر دردانه ی حسین
وقتی که دید خار مغیلان گریسته

قطعا درون زندگی اش سود می کند
هرکس که پای عشق تو از جان گریسته

یعقوب چشم خویش برای حسین داد
کی !؟او برای یوسف کنعان گریسته

علی اصغر یزدی