شعر ولادت حضرت رقیه (س)

نسیمی آمد و درهای آسمان وا شد
در آسمان مدینه ستاره پیدا شد
همینکه غنچه ی یاسی دگر شکوفا شد
خبر رسید دوباره حسین بابا شد

سحر شد و شرف الشمسی از سما آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

عروس فاطمه این بار دختر آورده
برای حضرت صدیقه کوثر آورده
چه کوثری, چه بگویم چه گوهر آورده
برای حضرت ارباب, نوبر آورده
دهید مژده که نوری ز کبریا آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

لباس پولکیِ این بنفشه از یاس است
و عطر و بوی تنش از عصاره ی یاس است
شبیه فاطمه این نازدانه حساس است
و در شگفتی اش این بس, عموش عباس است
بشیری آمد و گفتا گل خدا آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

به روی دست اباالفضل تا تبسم کرد
فرات, از هیجان در خودش تلاطم کرد
کبوتری به مناره شد و ترنم کرد
فرشته دور و برش, دست و پای خود گم کرد
حسین را گلی از باغ هل اتی آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

کشیده پای لبش قطره قطره دریا را
اسیر خویش نموده وجود سقا را
نوشته اند به پایش نگاه زهرا را
و زنده کرد به یک یاحسین, دنیا را
برای تهنیت از عرش, مرتضی آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

نگین شمسیِ انگشتر علمدار است
کنار حضرت ارباب, گرم اذکار است
علیِ اکبر لیلا بر او گرفتار است
جمال حضرت زهرا در او پدیدار است
ستاره ی شب تاریک نینوا آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

چه قدر غنچه ی لبهای او عسل دارد
گرفته شاخه ای از یاس و در بغل دارد
که گفته دختر ارباب ما بدل دارد ؟
به زیر هر قدمش کوهی از زُهَل دارد
کسی به شکل بشر با فرشته ها آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

کلام و حرف خدا بوده ذکر آغازش
همیشه و همه جا بوده عمه همرازش
حسین, از دل و جان می خرد به دل نازش
به روی دوش ابالفضل اوج پروازش
بهشت گفت, بهشت من از کجا آمد
رقیه دختر سلطان کربلا آمد

رضاباقریان